Violist en orkestleider Sigiswald Kuijken beschrijft onder de titel van Kantate BWV.6 zijn relatie met componist Johann Sebastian Bach. In het eerste deel geeft hij een verslag van zijn persoonlijke ontwikkeling van kind dat graag barokviool wil spelen, maar op geen conservatorium terecht kan. Hij zet door en slaagt. Als ensembleleider maakt hij vele cd’s. Al werkende ontdekt hij dat veel stukken van Bach die nu op de cello worden gespeeld eigenlijk op een viola da spalla moeten: een grote viool die je tegen de schouder speelt. Bij de bespreking van werken van Bach verdedigt hij de stelling dat Bach niet met grote of kleine koren werkte, maar slechts met vier zangers. Twee werken komen uitvoerig aan bod: de naamgever van het boek Kantate BWV.6 en Kantate BWV.147. Waarom alleen deze laatste op de cd staat die ‘is bijgevoegd bij talrijke exemplaren van dit boek’ is niet duidelijk. Er was na 28 minuten nog ruimte genoeg. Door de persoonlijke benadering is het geen wetenschappelijk werk, maar de betrokkenheid vergoedt veel. Enkele muziektermen worden uitgebreid verklaard. Verberg tekst